La gatona

Un gat me seguet. Anabi ont anabi, e el tanben. Èra un polit gaton tot gris sen una raiadura. Sa tota pichòta coa s'èra brisada benlèu en se bastejant. Alara coma partissià pas e que me dintrèri en çò meu, lo prengèri amb ieu. Pecaire èra aupaurat de la carrièra, de la fola e dels autres gats e gosses que caminavan sus son dich territòri.
A la debuta pensavi lo gardar sonque lo temps de trapar una familha ont serià plan amb benlèu un autre gat que li aprendrià la vida come lo fan las maires. Mas de jorns en jorns comencèt a s'acostumar a l'ostal, a ièu e volià tot lo temps de calinhadas en ronronejant.
La sonèri Chtoune. Perque èra tant pichoneta e fragila que son chafre devenguèt son nom. Li comprèri un fòrça polit coissin mofle per que tòrna trapar lo ventre de sa maire. 

Ara es maire a son torn de mai d'una portada e foguèt fabulosa dins son ròtle. Amai, a adoptat un gaton malaut qu'aviái recuperat dins un vuèg sanitàri a costat d'una escòla.

L'aimi tant ma pichòta que l'ai presa dins mon appartament a Montpelhièr. Pensi que và se plaire aquí, per lo moement fà sonque una setmana qu'es dins son novel "castel".
Sabi pas cossi e menarai qaund serà pas mai amb ièu.. Mas ensaji de pas pensar en aquò querqu'a sonque nòu ans e per un gat es pas vièlh.