E se...

E se botiam de nenons dins una sala sens environa per veire cossi se desveloparian? Mas es moralament impossible de prener de nenons coma aquó. 
Aquesta experiéncia se faguèt amb de monins. A la fin èron devenguts completament calucs, passavan lor temps a res far dins son canton. Mas aquesta experiéncia èra sus de monins daissats totes solets dins una sala sens environa. Çò que caldrià tastar es d'en mettre mai d'unes dins una sala per veire se se desvelopan coma d'autres monins o se de novèlas causas se passan. 
E far parièr amb de nenons que créisson ensemble. Que van crear? Van sociabilizar, desvelopar una novèla comunicacion...? Van aprener quicòm de lor camarada, de sas errors o pas? 
Çò qu'es segur, es que serián assistats.  
Pensi qu'avans de prener de nenons, cal ensajar amb los monins. Meteis s'es pas moralament corrècte, sul papièr es fòrça interessant. 

Puèi me diguèri, e se botiam totes los engènis dins una sala per fargar la teleportacion.
Mas i a d'inconvenients per exemple se tot lo mond pòt se teleportar, podèm anar en çò las personas sens esser vist o traçat. Es un gròs problèm per los crimes coma los vòls e murtres. 
Alara lo mai securisat es de far d'estacions de teleportacion coma dins Harry Potter per anar al ministèri de la magia, tot lo mond passa per de comuns. Es un pauc la meteissa idèa. Las gens passan per d'entrepasses e pensan ont vòlon anar. 

Lèu pensi que será possible e ganharèm de temps sul trabalh e lo sòm.

(lo son de la video correspond pas a las replicas del film, trapèri pas l'original)

Una dròla de familha

Era coma un auragan, d'un còp l'ostal èra devenguda una roïna. I avià de sacas d'en pertot, un borbotge s'èra installat en çò mèu.. Me sentavi pas mai dins mon ostal, de pichòtas personas s'èran incrustats.
A la debuta èra una dimenjada tranquila amb ma maire, ma sòre e mon fraire. Erèm sonque quatre a parlar de nòstra setmana. Un dissabte normal amb sa familha. 
Ai comprès pro lèu qu'èran mos cosins e cosinas que venian. Eran accompanhats per ma mameta, èla tanben desbordada  per tote los enfants a l'entorn. Son sonque tres mas prenan fòrça plaça.

Quand sèm pas prestes per aculhir d'enfants, es un pauc difficil de s'acostumar al bruch e als moviments. A partir d'aqueste moment, la dimenjada podià pas mai esser calma e repausanta.
Per lo repais del ser èrem uèch a taula amb cinc enfants. Ma mameta es demorada tanben perqué èra cansada de la setmana passada amb los enfants. Alara ma maire faguèt una granda sopa per un regiment entier. Tot lo mond parlava en meteis temps, lo mai pichòt dels enfants faguèt tombar sa sopa, so aiga e son logort. Aprèp lo repais la taula semblava a un camp de batèsta.

Per lo colcar calià los faire brossar las dents, anar als comuns, se metre en pijama e enfin anar al lièch. Prenguèt un temps monstre per far tot aquò.
E enfin èran colcats!

Lo lendeman, me faguèri desrevelhada per los pès e las disputas. Aprèp calguèt far los deverses, perqué ma grand avià pas demandat se calià en far. Alara ma maire deguèt lor far far loes deverses un dimenge de matin. Mas coma devià far las corsas, es ièu que lo faguèt.

Enfin tot aquò per dire qu'es fatigant e pas amusant de passar una dimenjada amb cinc enfants. Perque i a foçadament de disputas, de capricis e de deverses. Ai perdut la costuma.

La gatona

Un gat me seguet. Anabi ont anabi, e el tanben. Èra un polit gaton tot gris sen una raiadura. Sa tota pichòta coa s'èra brisada benlèu en se bastejant. Alara coma partissià pas e que me dintrèri en çò meu, lo prengèri amb ieu. Pecaire èra aupaurat de la carrièra, de la fola e dels autres gats e gosses que caminavan sus son dich territòri.
A la debuta pensavi lo gardar sonque lo temps de trapar una familha ont serià plan amb benlèu un autre gat que li aprendrià la vida come lo fan las maires. Mas de jorns en jorns comencèt a s'acostumar a l'ostal, a ièu e volià tot lo temps de calinhadas en ronronejant.
La sonèri Chtoune. Perque èra tant pichoneta e fragila que son chafre devenguèt son nom. Li comprèri un fòrça polit coissin mofle per que tòrna trapar lo ventre de sa maire. 

Ara es maire a son torn de mai d'una portada e foguèt fabulosa dins son ròtle. Amai, a adoptat un gaton malaut qu'aviái recuperat dins un vuèg sanitàri a costat d'una escòla.

L'aimi tant ma pichòta que l'ai presa dins mon appartament a Montpelhièr. Pensi que và se plaire aquí, per lo moement fà sonque una setmana qu'es dins son novel "castel".
Sabi pas cossi e menarai qaund serà pas mai amb ièu.. Mas ensaji de pas pensar en aquò querqu'a sonque nòu ans e per un gat es pas vièlh.